Başlığın devamını getirirsek ve hatta 3. çocuk ve hatta çok çocuk. Hep diyorum ya bana önceden bu dünyaya gelme amacını ne olarak görüyorsun deseler çocuk yapıp anne olmak için derdim. Öylesi çok inanıyordum ki buna. Sanırım lohusalığımı haddiden fazla ağır geçirmeme sebeb olan şeylerden biri bu inancın kendi içimde kırılmış olmasıydı.
Farkındalığı her zaman yüksek bir insan oldum. Anneliğin de toz pembe bir hal olmadığını çok iyi biliyordum. Tüm zorluklarının farkındaydım lakin en sevdiğim sözlerden biridir: Yolu bilmekle o yolda yürümek aynı şey değil. Hehh işte, buydu tam da başıma gelen. Ben o yolda tökezlemeden, yolu şaşırmadan yürüyeceğime sonsuz inanıyordum; kendime hiç açık kapı bırakmamışım, ve doğurduğumda tüm kapılar çoktan kapanmıştı.
2. çocuğum olacağını biliyorum ama ne zaman ve nasıl olacak onu bilemiyorum bir de asıl mesele 3. yapacak mıyım? 2. çocuğu yaparsam mutlaka 3. yaparım diyordum ki hala bu söylemi sürdürüyorum. 2 çocuğa bakan 2'yle başa çıkan 3 çocuğa da bakar ve başa çıkabilir diye düşünüyorum. Madem büyük bir aile olacağız o zaman 3. çocuk şart bana kalırsa.
Penguen en sevdiğim hayvandır sırf görüntüsü itibariyle değil. Yaşayış biçimleri hamilelik süreçleri, sadakat duygusuna sahip hayvanlar oluşu beni daima etkilemiştir. Blogumda Yolukar ailesi diye 3 çocuklu Penguen ailesi koymam tamamen buna olan inancımdandır.
Çocuk insanın hayatını zorlaştırdığı kadar kolaylaştırıp güzelleştiriyor da. Kolaylaştırmak mı o da nasıl oluyor derseniz bu konu hakkında sonra yazayım eteğimdeki taşları bir başka yazıya saklayayım.
Son zamanlarda düşünüyorum da hayattaki en güzel zorluk en çekilesi zorluk evlattan gelen zorluk. Kaldıki zorluğu yaratan da evladın kendisi değil senin o zorlukla başa çıkma veya çıkamama biçimin. Benim gibi 30'larında anne olmuş insanlar için durum kesinlikle çok daha farklı. Hele bir de bu 30 yılı oldukça dolu ve özgür yaşadıysanız. Dünyaya baktığında dünyadan kendi coğrafyana indiğinde oradan kendi şehrinde oradan kendi mahallene ve en nihayetinde kendi hayatına ulaştığında gördüğün gözlemlediğin ve kendi içinde yaşadığın sıkıntılardan en güzeli çocuğundan ötürü çektiğinden başka nedir ki? Allah herkese böyle dertler verse keşke misal: Uykusuzluk, yemeyen çocuk, yerinde durmayan çocuk, çocuktan ötürü yapamadıkların veya ertelediklerin.... Dert mi bunlar sahi, sahi bunlar başa çıkılamayacak şeyler mi?
Evet ebeveynlik dünyanın en sorumluluk gerektiren alanı ve fakat alınabilecek en güzel de sorumluluk. İnsanı insan yapan varlığına şükrettiğin ve seni var etmeye aracı olan en güzel şey değil de nedir? Bu yazıyı okuyan bekarlar veya henüz çocuk sahibi olmayanlar Anne olunca, ebeveyn olunca anlayacaksınız bu satırları. Hiç çocuk sahibi olmayı düşünmeyenlere de saygım sonsuz lakin çocuk sahibi olmak istememek de bir tercih ama olur da birgün kararınız değişirse bilinki bir hayrı vardır...
Kısacası, ben 2. çocuğa ve hatta 3. çocuğa varım diyorum. Biliyorum belki akşama belki haftasonu Aren'den gayri Aren'nin vesile olduğu zorlukların neticesinde aman aman aynı film tekrardan mı kalsın diyeceğim. Ama yine biliyorum bunu derken bile 2. çocuğun zamanlamasını düşünüp duracağım. Benim kafamı en çok meşgul eden şey 2. çocuğumun geliş zamanı. Arenimin zerre olumsuz etkilenmesini istemiyorum. Ne ondan ne ona ayrılan zamandan çalmak istemiyorum. Biliyorum kardeş gelirken de geldiğinde de 1. çocuk kaç yaşında olursa olsun hayat toz pembe olmuyor ve yine biliyorum bunu bilmek yetmiyor.
Sosyal medyada arkadaş olduklarımın veya olmadıklarımın hamileliğini öğrenmek hala beni çok sevindiriyor. Her şahit olduğum doğum ve gördüğüm bebek içimi titretip beni heyecanlandırıyor. Bir çocuğum daha olmazsa hayatta eksik kalacakmışım gibi hissediyorum. Aren'le tam olduk hissini yaşadığım halde içimden bir ses bir tane daha olsun tam olmak ne demek asıl o zaman gör diyor.
Bu sefer kapılarım sonuna kadar açık ne kendime ne anneliğime güveniyorum. Herşey daha kolay olur demiyorum, diyemiyorum. Şayet olursa yine yeniden çaylak anne olacağıma eminim bu sefer. Hazır 2. hatta 3. düşünürken bir ikiz hamileliği olsa beni 3. kere doğurmaktan ve hamile kalmak, sonuna kadar hayırlısıyla ulaşmak zahmetinden 1 kerede kurtarsa beni hayat hımm nasıl olurdu :) Kısmet öyle değil mi? Neden olmasın öyle değil mi?
NOT: Hayır hamile değilim :) veya öyleyse de yemin ederim bilmiyorum. (yemin ederken ayağımı kaldırmadım :))
3 yorum:
Elinize sağlık. Ben de ikinciyi yaşadığım tüm zorluklara rağmen istiyorum.Ama kendimden çok oğlum için istiyorum. Onu kardeşsiz bırakmaya hakkım olmadığını düşünüyorum.
doğurma kısmı ile ilgili benimde problemim yok ama bakma kısmıyla ilgili çok var. çalışan anneyim aya evde oturup çocuğuma kendim bakamıyorum diye inanlımaz vicdan azabıyla sürüyorum. onun yanında olduğum her an şükrediyorum ama onsuz olduğum her an da onun hayatındaki "o an"ı kaçırdığımı hissediyorum. Bir de 2. geldiğinde 1.yi ihmal edebilme fikri bile beni cayır cayır yakıyor. belki tüm bu korkulardan sıyrılırsam belki.Ama dediğin gibi yolu bilmekle gitmek aynı şey değil. Hayatta hiç birşey belli olmaz. Ve evet ben güzel dert evlat,sağlıkları yerinde olsun da varsın yemesinler, varsın kudursunlar...
Tüten'immmm biliyorsun ben de yapacağım 3 tane allah nasip kısmet ederse :)Çalışmalara başladım zayıflama çalışmalarına tabiki :)) önümüzdeki sonbahar için planlarım var. Çok çocuk çok mutluluk demek benim için kuzey e bakarken ona sarılırken hep bir tane daha 2 tane daha olmalı diyorum. Allah onların güzellikleri, mutlulukları, varlıklarıyla bizi ödüllendirdi diye düşünüyorum ve kardeşi olduğunda alacağı hazzın mutluluğun ona ayırdığımız zamanın azalmasıyla hissedeceği üzüntünün kat kat üzerine çıkacağını ve bunun eksikliğini asla hissetmeyeceğine inanıyorum. Kuzey'e diyorum ki annecim senin kardeşlerin olsun ister misin mesela 2 tane daha kardeşin olsa bir kız bir erkek ister misin. Hayır anne 5 olsun 5 kardeş isterim diyor:))) Öperim seni ve dünya yakışıklısı Aren'imi :)
Yorum Gönder