Çocukların en büyük özgürlüklerinden biri de istedikleri zaman ağlayabilmeleri bence. Bir çocuk ağladı mı herkes doğal buluyor çünkü.
Ve bazen sebebsiz ve de nedensiz de ağlamak istiyor insan iç ve dış mihraplar izin vermiyor sanki.
Bir de düşündüm de, ben küçükken anne ve babama göre "gereksiz" yere ağlarken hep şu cümleyi duyardım: "Tamam ağlayabilirsin ama odanda git ve odanda ağla bitince gel yanımıza" (sanırım bu benim anne&babama özel değildir bunu genellikle uygular ebebeyvler) Ehh oda da uzun süre ağlanmıyordu; çünkü bazen sadece ilgi istenildiği için ağlıyordu insan. Kimbilir belki de sırf bu yüzden sulu gözlü olmama rağmen gözyaşlarım boğazımda düğümlenir yaşsız ağlarım çoğu zaman.
Diyeceğim o ki bir çocuk "gereksiz" yere bile ağlıyor olsa yanlız bırakmamak gerekir. Sarılmak, okşaman ve belki sadece usulca yanında oturmak gerekir.
Tüten ben
Çocuk gibi
NOT:Dün akşam oturayım da Babam&Oğlu'u tekrardan seyredeyim şöyle hüngür hüngür ağlayayım dedim koca izin vermedi hööytttt dedi ağlamaktan ölürüz dedi bilemedi ki zaten ağlamak istiyordum :) Onun yerine başka bir film izledik ağlamadan uyuduk :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder