Herşey bu haftasonunda kalsın diye haftaya biraz daha bu tatsız olaydan kurtularak başlamak adına oturdum yazıyorum. Dün saat 17:00 itibariyle Güray'ında benim de ömrümüzün yarısından fazlası gitti. Aren ölümden döndü.
Evladını kaybetmeye yakın olmanın ne demek olduğunu anlatamam ve emin olun anlatsam bile böyle bir şey yaşamadıysanız anlamanız mümkün değil. Acil'e varana kadar kararımı vermiştim eğer Aren ölseydi, intihar edecektim. Nasıl korktuysak Güray'la, Aren bize anne baba iyiyim iyiyim ben geçti deyip durdu.
Olayın detaylarına girmek istemiyorum; yaşadığımız bir ev kazasıydı, Aren'in tam da şah damarının olduğu yere metal bir boru girdi. Ben o an yanında değildim, babası yanındaydı, evden nasıl çıktığımızı hatırlamıyorum bile; üzerimizde pijamalarımız vardı ve Aren yarı çıplaktı. O hastaneye ulaşacağımız 10 dk bizim için bir ömürdü.
Hastaneye vardığımızda Acil ekibi bizden daha da panik yaptı ve pansuman zamanı; Allahım evladımın çığlıklarını anne anne diye bağırışını, kurtar beni çağrışını ömrüm boyunca unutamam.
Biliyorum; başına irili ufaklı çok şey gelecektir; ve yine biliyorum ben her seferinde ömrümden ömür yitireceğimdir ama bu bambaşkaydı.
Dün evladımızı kaybetmemize ramak kalmıştı; Allah bir kez daha evladımızı bize bağışladı, ne kadar şükretsek az.
Elbette bu olaydan çıkardığım, çıkardığımız çok fazla ders var o da bir başka yazının konusu olsun.
Allah tüm evlatları korusun ve hiçbir ana&babayı evladının canıyla sınamasın....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder