Yine de Sever misin Beni?

Kendimi bildim bile aileme bu soruyu sordum ben; "Sizin çocuğunuz olmasaydım da beni sever miydiniz?" Annem ve babam bunun hep saçma bir soru olduğunu düşündü; bense çok ciddi sordum bu soruyu, bilmek istedim çünkü evlatları olmasaydım da severler miydi beni diye. Annem hep elbette severdim dedi, babam ise vallahi emin değilim, bazen çekilecek nane değilsin dedi. Evet babam fazlasıyla açık sözlü ve düz biridir. Arkasından içtenlikle severdim tabii dedi ama emin değilim :)

Tabii bu sorunun bir de benim tarafımdan sorulmuş hali vardı? Annem annem olasaydı, babam babam olmasaydı sever miydim diye. Her ikisine de cevabım evet oldu, daima. Ama babamın bana hissettikleri karşılıksız değil, babam babam olmayaydı, çok da samimi olmamaya çalışırdım :)

Tabii bu konu size de çok saçma ve hatta delice gelebilir. Normal olduğumu hiçbir zaman iddia etmedim; benim böyle sorularım ve düşüncelerim olabiliyor, ee beni de Allah yaratmış napalım ;)

Şimdi ben anne oldum; Aren annesi olduğum için beni seviyor ve daima da sevecek bunu biliyorum. Ama ben sadece annesi olduğum için sevilmek istemiyorum. Ne mi istiyorum; Aren beni Tüten halimle sevsin istiyorum, Tüten'i anne kimliğinin dışında, hayatta var olduğu haliyle sevsin istiyorum. Bu hayatta annesi olmasaydım da bir vesileyle beni tanısaydı sevsin isterdim. Aren şimdi beni anne ve zaman zaman eş halimle görüyor; Tüten'e dair bildiği çok fazla şey yok ama ben kendimi ona tanıtmak istiyorum ve o halimi sevsin istiyorum. 

Aynı soruyu Aren için kendime henüz soramıyorum; çünkü henüz çok küçük, oturmuş bir kişiliği, her ne kadar birey olsa da bireyselliği yok. Yani Aren evladım olmasaydı, onu sever miydim yine de böyle deli gibi, bu sorunun cevabını şimdi veremiyorum. 

Bir yandan da düşünüyorum; annesi olmasaydım Aren'in nesi olmak isterdim, hayatında nasıl yer almak isterdim. Şimdinin moda deyimiyle hayat koçu eskilerin ve benim sevdiğim haliyle sıkı bir dostu olmak isterdim; gelsin konuşalım, sohbet edelim, sırlarımızı paylaşalım, dertleşelim... Benim sözlerime, önerilerime değer versin dahası ihtiyaç duysun isterdim. 

Biliyorum ki en sağlıklı, en güzel ebeveyn & çocuk ilişkisinde bile, doğal olarak, bu kimliklerden sıyrılmak mümkün değil. İnsan evladıyla konuşurken, ona aklı verirken anne kimliğinden çok da sıyrılamaz, ve bir çocuk da annesiyle babasıyla dertleşirken evlat kimliğinden sıyırlıp karşısındakinin annesi & babası olduğunu bir kenara koyarak davranamaz.

Özetle, uzmanlar doğru bulmasa da ben çocuğumun sadece annesi olmak istemiyorum; beni sadece annesi olduğum için sevsin istemiyorum. Çocuğum beni tanısın ve o tanıdığı insanı sevsin istiyorum. Ve ben de evladımı sadece evladım olduğu için değil, hayattaki duruşu ve varoluşuyla sevmek istiyorum.....