Bugün bir dostla konuşurken dedim ki; "Bir insanın kendini başkalarının değer yargılarına göre yargılaması kendine verebileceği en büyük ceza" sonra üzerine düşünmeye başladım. Sahi kendimize kızarken, kendimizi yargılarken ne kadar kendimiz olabiliyoruz. Acaba bir yerlerde yakınlarımızın değer yargılarıyla mı kendimizi suçluyoruz. Annemiz, babamız, yakın bir dostumuz, sevgilimiz, eşimiz... Acaba kendimizi suçlarken onların değer yargılarını düşünerek mi hareket ediyoruz. Sanırım çoğu zaman böyle oluyor. Insanoğlu kesinlikle sosyal bir varlık ve sürekli farkında olsun olmasın etkileşim halinde.
Peki buna neden olan ne? Öylesi hızlı yaşıyoruz ki duramıyoruz hiç. Her an her dakika birşeyle meşgulüz. En dingin olunacak an uyku halinde bile gün içinde öylesi ajite oluyoruz ki dinginleşemiyoruz bir türlü beyin bir şekilde çalışmaya devam ediyor. Karmaşık rüyalar, beynin içinde durmadan konuşanlar, konuşulanlar. Ben bu durumu işten çıkarken sadece bilgisayarın ekranını kapatmaya benzetiyorum. Çoğumuz böyle yapmıyor muyuz nasıl olsa ertesi gün tekrardan açacağız diye ekranı kapatıp uyku moduna alıp çıkmıyor muyuz? Kaçımız Power düğmesine basıp çıkıyoruz ki.
İşte hayatımıza da aynen bunu yapıyoruz aslında. Durmuyoruz hiçbir şekilde sürekli devinim halindeyiz. Ve bu nedenle kendimize dönemiyoruz. Kendimize bir türlü bakamıyoruz. Aslında bir çoğumuz ne düşündüğümüzü bile bilmiyoruz. Ve sonra herhangi bir olay karşısında başlıyoruz kendimizi etrafımızdakilerin değer yargılarıyla değerlendirmeye. Oysa durup düşünmeli insan, durup düşünmeliyiz aslında benim değer yargım nedir diye. Bir laf vardır çok severim: "Only God Can Judge Me" Beni Sadece Allah Yargılayabilir. Bence Allahtanda önce insan kendini yargılamalı ama kendi değer yargılarıyla. Elbette ki hayatta yakın durulan insanların da yargısı çok önemli. Hepimiz doğduğumuz hatta anne karnına düştüğümüz andan itibaren onaylanma beklemiyor muyuz? Ama önce durmalı insan önce içine dönüp bakmalı. Saf olmak arı olmak kolay değil gerçekten.
Biraz durmalıyız gerçekten biraz dinlenmeliyiz ruhumuz peşimizden koşmamalı heran içimizde olmalı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder