Çocuğumun ve Benim Olumsuz Duyguları Var

Çocuğunuzun veya kendinizin hangi duygusuna olumsuz diyorsunuz;

*Ağlaması

*Sinirlenmesi

*Öfkelenmesi

*Sinirlenmem

*Öfkelenmem

*Delirmem

*Şiddet göstermek istemem

Ve buna benzer diğer duygular. Peki başlığı değiştirsek. Çocuğumun  ve Benim Duygularım Var, desek.

Yukarıdaki olumsuz gibi gözüken başlıkların her biri "duygu"; çocuk, yetişkin herkesin hissedebileceği duygular bunlar. Başına olumsuz sıfatı getirilen duygular sadece. Duygular gelirler ve giderler. Bazen giderken can acıtırlar ama aslında onların hepsinin geliş nedeni de insanın canını acımasıdır; o kısmı bazen sadece insanın kendisi bilir bazen kendisi bile bilmez.

Echart Tolle duyguyu şöyle tarif ediyor ki benim bugüne kadar duyduğum en güzel tanım;

"Duygular bedenin zihne tepkisidir".

Çocuğunuzun veya kendinizin bu duygularına olumsuz demeseydiniz nasıl yaklaşırdınız; bu duyguların sadece izleyicisi olmayı hem kendiniz için hem çocuğunuz için başarabilir misiniz? Başarabilirseniz işte  o zaman duygunun sahne arkasına geçme şansınız olur; neden bedeniniz böyle bir tepki verdi, bu duygu sahneye çıkmadan önce neler yaşandı da sahneye çıktı bu duygu..... Tüm bunları anlamak için izleyici olmak gerekiyor hem de kendi oynadığın oyunun izleyicisi.


Özellikle yetişkinlerde sinirlenme, öfkelenme ve şiddet veya şiddet eğilimi otomatik gelişir, hatta insan sakinleşince bana ne oldu anlamadım der ve çoğunlukla pişmanlık duyar. 

Peki ben bunlar sadece duygu derken bu duyguları normalleştiriyor muyum? Evet duyguları normalleştiriyorum ama TEPKİ'yi nomalleştirmiyorum. Sinirlenmek duygusu doğaldır ama bu duygunuzu farketmemek ve sonucunda sinirlenmenize bağlı olarak yaptığınız her eylem doğru olmayan bir davranış biçimidir. Sinirinizi, öfkenizi farkettiğinizde kendinizin farkına varmanız, duygunuzu olduğu gibi kabul etmeniz  bu duygunun tepkiye dönüşmesine engel olur. 

Bir dahaki sefere sinirlenme veya bir başka duygu dalgasının gelişinde dalgaya kapılmak yerine o dalgayı izleyin bir süre sonra dalga suya karışacak ve su eskisi gibi dingin olacaktır ve bir süre sonra dalgalarınızın boyutu çok azalacak ve en sonunda çarşaf gibi bir denize sahip olacaksınızdır. Çocuğunuzun sözlerimizi değil davranışlarınızı örnek aldığını düşünürsek onda da aynı sonucu göreceksiniz. 

Çocuğunuz sinirlenip, öfkelendiğinde ve hatta delirdiğinde; bırakın bu duygusunu kendisine ve çevresine zarar vermeden yaşasın; sakinleştiğinde ona olanları sorun ve o olayın izleyicisi olmasına izin verin; bir süre sonra o da otomatik pilotluktan çıkıp duygularını yönetebilen insan haline gelecek. Tüm duyguların doğal tepkilerin ise doğal olmayan davranışlar olduğunu söyleyin ona. Üzülmesi, sinirlenmesi, kızması doğal ama bunlara bağlı olarak gösterdiği tepkiler zarar verici. Bunu anlayan çocuk çok daha kontrollü ve en önemlisi duygularının yönetmeni haline gelebiliyor.