Veda....

Yazacaklarım Tıp alemi ve mantık abidesi kişiler için zırvalıktan ibaret olacaktır.
Benim için ise son bir veda mektubu bebeğime...

Bebeğim, seninle doğru düzgün vedalaşamadık biz. Sana söyleyebildiğim son cümle "Eğer gitmek istiyorsan seni özgür bırakıyorum" oldu. Sen mi ben mi yoksa her ikimizde mi dirençli çıktı bilemiyorum ama gidişin zor oldu uzun sürdü hala da devam etmekte. Kim ne derse desin Tıp alemi senin bir bebek olmadığını da, canlı bile olmadığını söylese kim anlayabilir ki aramızda kurulan bağı. Ben seni hissettikten sonra ben kendi içimde sana can verdikten sonra kimin ne söylediğinin ne önemi var. Şizofren yaklaşımdır belki de bu. Ve belki de tıpkı çocukken yarattığım hayal kahramanları gibidir. Ama her ne olursa olsun ben seninle hem fiziksel hem içsel bir bağ kurmuşken seninle vedalaşmam gerekiyor diye düşünüyorum.

Geldin, durmak istemedin ve ben de gitmene izin verdim. İkimizde birbirimizle vedalaşalım. Şunu bilmeni isterim ki, bir daha bir bebeğim olursa sen yine de hep "ilk" olacaksın çünkü ben ilk defa seninle hissettim anne olmayı. Seni hep merak edeceğim eğer kalsaydın nasıl olurdu diye. Seninle vedalaşıyorum ama ne içimdeki seni ne de aklımdaki senle vedalaşmak istemiyorum.

Ve sana son bir kez daha teşekkür etmek isterim. Geldiğin için çok teşekkür ederim. Kaldığın o kısacık sürede beni çok mutlu ettin. Elbette gidişinle çok üzüldüm ama yine de seni yeniden özgür bırakıyorum. İkimizde acı çekmeyelim ne sen gitmek zorunda olduğun için üzül ne de ben gittiğin diye.

Seni sevmiştim ve hep de seveceğim.

......