Anne Olduktan Sonra

  Anne olmak her kadının ortak kilometre taşlarındandır diye düşünüyorum. Anne olupta hayatım değişmedi diyen bir kadın olabileceğini sanmıyorum. Annelik öyle bir sorumluluk ki hayatta vazgeçilemeyecek sırt dönülemeyecek tek sorumluluk anneliktir bana kalırsa. Ve fakat elbette her annenin bu yolda durduğu duraklar farklılık gösterebilir. Arabaların kilometreleri arttıkça değerleri düşer ya annelikte kilometreler arttıkça hayatın değeri daha da artıyor.

Anne olmak benim de hayatımın en önemli kilometre taşlarından biri oldu. En ağır ama bir yandan da en sevdiğim sorumluluğum annelik. Ve bu yolda durduğum duraklar şöyle:

Şükür Durağı: En önemli durağım şükür durağı oldu her gün her saniye şükreder oldum. Sağlıklı sıhatli bir evlada sahip olduğum için.  Bana verdikleri ve vermedikleri için Allah'a her ezan vakti el açıp şükürler olsun dedim.

Dua Durağı: Hani yastığa başını koyarsın otomatik pilota bağlamış gibi Allahım bana ve tüm sevdiklerime sağlık sıhhat ver hepimizi koru gibi herkesin kendine ait dua cümleleri olur ya. İşte artık otomatik pilotta yapmıyorum bu dua'yı. Özenle seçiyorum cümlelerimi çok yürekten dua ediyorum. Deli gibi korkuyorum önce evladıma sonra bize (kocam ve bana) ve diğer sevdiklerime birşey olmasından. Sağlık için öylesi duacı oluyorum ki yalvarıp yakarıyorum resmen. Evladımın annesiz babasız büyümesini acı çekmesini hiç istemiyorum. Elbette evladımın da sağlığı için çok dua ediyorum. Ve evladı hasta olan anne&babalar için sabır ve şifa diliyorum.

Mutluluk Durağı: Her baktığım şeyde mutluluk görmeye çalışıyorum. Ben ne kadar mutlu olursam bebeğimin o kadar mutlu olacağına inanıyorum. Günlük üzüntülerin gereksiz telaşların içine sokmamaya çalışıyorum kendimi. Hayaller kuruyorum bolca maaile birlikte olduğumuz hep gülümsediğimiz hayaller. Gecenin bir körü uykusuzlukla da kalksam oğluma gülerek bakıyorum bizleri taklit ettiklerine inanıyorum bebeklerin. Gülümsenin doğal ve insanın heranında olabileceğini göstermeye çalışıyorum oğluma.

Sevgi Durağı:  Kendimi kocamı hayatı daha çok seviyorum. Kocamın hep iyi yönlerine odaklanıyorum. Oğlumu büyütürken kocamla olan sevgimizi aşkımızı küçültmek istemiyorum. Bir elimle Areni tutuyorsam boşta kalan elimi kocama veriyorum. Kendimle ilgili sevdiğim şeyleri düşünüyorum kendimi daha da çok sevmeye çalışıyorum eleştirmek yerine. Ve görüyorum ki 3 aylık bir bebek bile anne babayı sevişirken (cinsel anlamda değil) görünce mutlu oluyor. Ne zaman kocamla oğlumun karşısına geçip öpsek birbirimizi sarılarak ona baksak yüzünde kocaman bir mutluluk gülümsemesi oluyor. Bir ona bir bana bakıyor ve işte şimdi keyiflendim gibi bir ses çıkarıyor.

Gün içinde mola verdiğim birçok durak var elbet. Ama bunlar benim 24 saat içersinde güne başlarken ve bitirirken mutlaka uğradığım duraklar.