Anne olmak biraz da paranoyak olmak(mış)

Yukarıdaki cümleyi herkes üzerine alınmasın. Tamamen kendimi kastederek yazdım.
Benim gibi hissedenler olduğunu duydum ve aynı zamanda hissetmeyenler olduğunu da.

Hamile olduğumu öğrendiğimde beri kendimi de keşfediyorum. Bebek gibi her geçen gün ben de büyüyorum belki de. Şükürler olsun tekrardan Allah bana bu şansı verdi. Kendimi yine yeni yeniden keşfetmek. Bebeğime serüven adını koymayı çok isterdim çünkü gerçek bir serüven bu hamilelik ama kulağa pek hoş gelmiyormuş muş muş.

Benim hamilelikle ilgili ne çok önyargım varmış ne çok korkum varmış yıllar içinde edindiğim. Öncelikle hamileliliğin ilk ayında bebeğini kaybedenlerden milyon kere özür dilerim. Şuan hangi duyguyla boğuşuyorum biliyor musunuz? Yıllarca kendimi şuna inandırmışım "herkes ilk çocuğunu düşürür" Allahım bu beynimdeki nasıl bir kalıptır. Hamile kaldığımı öğrendiğimden beri beynim egom bana bilin bakalım hangi oyunu oynuyor. "İlk bebek düşer" oyunu! Bunu kırmaya çalışıyorum işte şimdilerde. Aklıma bu geldiğinde. Sen dur bir ego değiştiriyorum ben bu kalıbı diyorum kendime.
Ama kendimi birazcık övüp şımartacağım bu noktada bunların farkında olduğum için kendimi kocaman öpüyorum :)
Ve ben ilk aylarda olan bebek kaybının çok da büyük birşey olmadığını düşünürdüm. İnanın ki değil ay 1 günlük bile hanile olunsa ahh yok mu şu hormonlar işte onlar size kendinizi 1 günde bile anne hissettirebiliyor. Şuan bebeğime bağlanmış durumdayım ben gerçekten böyle. Bunu hissetmeyenler vardır ve bu da doğaldır.

Konudan konuya atlayacağım ama. Bir annenin blogunda okumuştum. Çocuğunu emzirmenin ne denli harika olduğundan bahsediyordu bunu hissettiğindeki o mucize hissinden vb. Bir arkadaşı demiş ki, ne sanıyorsun ki sen bunu bu hormonal bir durum. Vücut emzirme sırasında bir hormon salgılarmış anne buna alışsın sevsin diye. İşte bazı kadınlarda bu hormon salgılanmıyor olabilir. Hormonlar neredeyse tüm hayatımızı etkiliyor. İşte bu nedenle, belki şuan benim hormonlarım çok çalışıyor ve ben bebeğime daha şimdiden bir bezelyeyken bile bağlıyım.

Paranoyaklık demiştik değil mi? İlk günlerde çok midem bulandı feci başım döndü. Bundan zevk aldım desem içten içe. Hani sanki bunlar olunca hamileliliğim devam edecek gibi. Midem bulanmadığında üzüldüm. Sevgilimi arayıp bıktırıcı sorular sordum. Güray midem bulanmıyor benim birşey mi var sence? Güray başım hiç dönmedi bugün? Güray bugün hiç şişlik yok? yaaa güray birşey mi oluyor acaba?

Yazarken gülüyorum biliyorum paranoyakça bunlar. Çoğunlukla kendimi sakinleştirmeye çalşıyorum ama gelin görün ki yıllarca öylesi güçlü ağlar kurmuşum ki ve öylesi yanlış bilgiler bunları temizlemenin tek yolunun yerine yenisinin konması olduğunu da iyi biliyorum ve bunun için muazzam çabalıyorum.

Şimdi müsadenizle bebeğime seslenmek istiyorum;

Bebeğim:

Yarın seni bir kez daha ultrasonda göreceğim öylesi heyecanlıyım ki. Eminim babanda çok heyecanlı. Dr söylemedi ama sanırım kalp atışını duyacağız. Duyalım tamam mı lütfen duyalım. Aslında ben birşey hissediyorum ama esprili babacığın gaz olmasın o diyor :) Belki de öyle ama ne bileyim sanki kalbinin atışını duyacakmışız gibi geliyor bana. Çok heyecanlıyım canım benim. Seninle hergün konuşuyorum hissettiğine eminim. Ve babanın elide hep karnımda onu da hissettiğine eminim. Hani şu gür sesli, kahkası harika olan sana sevgiyle dokunan kocaman elli var ya hehh işte o senin baban. Küçük elli olan da ben :)

Biliyor musun bugüne kadar çok kere "anne" dedim ama hiç "anne" denilmedim. Heyecanla bekliyorum anne diyeceğin günleri. Gözlerime bakacağın o ilk anı.

umarım yerin rahattır, keyfin yerindedir ve kalbin pıt pıt pıt atmaya başlamıştır. Diyorlar ki senin kalbin benimkinden çok daha hızlı çarpıyormuş. Ama yarın inan ki benim kalbüm seni ultrasonda görürken çok hızlı çarpacak.

İyi ki içimdesin sen, iyi ki geldin ve lütfen 9 ay boyunca kal. Hem eğlen, hem büyü içimde. Tek dileğim sağlığın, huzurun ve keyfin bebeğim.

Tuten ben
Heyecandan kalbi çıkacak gibi atan