Çocuğunuzu Değiştiremezsin Peki ya Kendinizi?

Insanların sana nasıl davrandığını veya ne söylediğini değiştiremezsin; yapabileceğin tek şey tepkilerini değiştirmek veya kontrol etmektir. 

Başlığı çocuğunuzu değiştiremezsiniz peki ya kendinizi diye attım; ama aslında kendiniz haricinde kimseyi değiştiremezsiniz bu hayatta. Yola bununla başlamak o yolda yürüyemeyeceğinizin ve gelişemeyeceğinizin ve hiçbir şeyi değiştiremeyeceğinizin garantisidir. 

İnsan ebeveyn olduğunda; sana muhtaç olan o küçücük varlığı değiştirebilecek güce de sahip olduğunu düşünüyor. Ve sonra o küçük varlığı değiştiremediğini görünce kendini aciz, yetersiz ve bazen çok gereksiz görmeye başlıyor. Aslında tüm hikaye de bu noktada başlıyor.Çocuğun uyumuyor, uyutamiyorsun, çocuğun yemiyor, yediremiyorsun, çocuğun vuruyor, kırıyor engel olamıyorsun. Ve kendini çok kötü hissediyorsun; hala çocuğunu nasıl değiştirebileceğini düşünüyorsun, aklına değişmek gelmiyor bile. Öyle ya sen kocaman, yetişkin birisin ve sen olmasan hayatını sürdüremeyecek ufacık bir canlı karşısında acizsin. 

İşte çocuk aslında mütiş bir rehber; çocuğunu değiştiremeyeceğini anladığın anda dönüp kendine bakmalı insan! Peki ya ben değişebilir miyim demeli! Şüphesiz ki değişebilirsin. Ve sen değişirsen, olaylar aynı bile kalsa, herşey gözüne bambaşka gözükecek. 

Çocuğun uyumuyor, ne yapabilirsin bu durumda; vazgeç olmuyorsa olmuyordur; sen nasıl uykusuzlukla başa çıkabilirsin ne yapabilirsin ona bak? Çocuğun yemek yemiyor, ne hissediyorsun; öncelikle açlıktan ölmeyeceğini veya gelişmeyeceği fikrini kafandan at çıkar; nereden girdi o fikir aklına onu bul?  Kendi olumsuz hislerini düşün, kabul et ve dönüştür. 

Çocuğun büyüdü artık, uyku, yemek ve daha nice bebeklik sıkıntıları bitti; şimdi de başka krizler var. Ve sen delirmek üzeresin; çünkü başedemiyorsun. En çok da tutturmaları ve ağlamaları ile başedemiyorsun. Ve çoğu zaman yeniliyorsun ona karşı, istediklerini yapıyorsun. 5 dk 10 dk 15 dk ama yok 1 saat tutturan ve ağlayan bir çocuğa dayanamıyorsun; halbuki o senden kat be kat küçük olan çocuk 1 saat ağlamaya ve tutturmaya dayanabiliyor; bunu düşününce daha da deliriyorsun. Elin kolun bağlanmış hissettin mi ya çocuğuna ya da kendine zarar veriyorsun. Bazen fiziksel zararın kıyısından dönüyorsun. 

Sakin ol ve hatırla: Çocuğunu değiştiremezsin ama kendini pek de güzel değiştirirsin. Öyle anlarda bırak çocuğunu ve içine çekil, duygularını gözlemle ve bak sonra kendini olduğun gibi kabul et, derin nefesler al ver ve sevginin her şeye iyi geleceğini hatırla! 

Hadi bakalım yolun açık olsun; çocuğun 30 yaşına da gelse 60 yaşındaki seni deli edebilir bunu da hatırla ;) Belki şimdi anneni arar ve ona durduk yerde canım dersin; annen hayatta değilse ruhuna bir dua gönderiver de kadın emeklerinin boşa gitmediğine sevinsin ;)