Düşünürken İncitmek

Bazen karşındakini düşünürken incitebiliyor insan. Niyet ne kadar iyi olursa olsun ağızdan çıkan kelimeler olduğu haliyle karşındakine dokununca can acıtabiliyor ve canı acıyan her canlı tepki gösteriyor. Tepki gören kişinin de canı yanıyor bu durumda çünkü aslında düşünceli olmaktan başka bir gayesi yok, niyeti de son derece iyi ve masum.

Biz birbirmizi en çok böyle yıpratıyoruz Güray'la. Kelimelerin gücü adına! Tepkiler ortaya koyulduğunda çoktan ateş yanmış oluyor ve üzerine körükle gidilmiş. Sonra o ateşi söndürmek için aslında ne derken ne denmek istendiği niyetin ne olduğu su serpiyor duruma. Ortalık çoktan toza dumana bulanmışken.

Yani birini düşünürken aslında onu incitebiliyoruz ne kadar yaman bir çelişki öyle değil mi?

Belki de karşındakinin ağzından dökülen her kelime her bir cümle sana değmeden önce iyi niyet filterisine girmeli önce o filtereye çarpmalı ve sonra içine işlemeli.

Ne denli karşındakini tanıyor da olsan iyi niyetli olacağını da bilsen kelimelerin gücü gerçekten bambaşka. Duyduğun anda sende yarattığı o ilk his işte o his yok mu herşeyin başı. O dakikadan sonra filtreler, süzgeçler, niyet analizleri bunlara yer&zaman kalmıyor.

İnsan en çok sevdikleriyle konuşurken filtre kullanmıyor sanırım bu da çok yaman bir çelişki öyle değil mi? Ve aslında kelimelerin, cümlelerin bizleri nasıl ele geçirdiğinin bir göstergesi. Dil, edebiyat bunlar gerçekten çok önemli en nihayetinde iletişim bunlarla kuruluyor. Her bir sorunda iletişim-sizlik hedef gösterilmiyor mu? Sıklıkla birbirimize beni anlamıyorsun, seni anlayamıyorum demiyor muyuz?

Bir de işin içinde beden dili var. O apayrı bir konu başka bir yazının uzun bir konusu bile olabilir.

Diyeceğim o ki, neyi nasıl söylediğimiz hangi kelimelerle ifade ettiğimiz çok önemli.

Not: Sevgili okur sana söylüyorum kocacığım sen anla :))))