Hayatımdaki güzelliklere odaklanamadığım bir dönemdeyim. Tahammül gücümün hiç kalmadığı aynı zamanda. Sonra neden odaklanamıyorum diye oturup üzülüyorum. Neden sorusunu o kadar çok soruyorum ki bir çok alanda nedenine bakmaksızın hem de.
Zor be blog bazen gerçekten çok zor. Biliyorum hemen elimin altında içimde dünyanın en güzel şeyine sahibim. Ama olmuyor be blog bazen çok zor oluyor.
Hele tahammülüm hiç kalmadı bir takım şeylere. Geçer değil mi blog? Normal değil mi bu halim.
Gerçekten bir takım insanlara tahammülüm hiç yok artık. Öylesi acımasız oldum ki. Bir üstünlük müdür yoksa safi kendini kandırmak mıdır bilemiyorum ama gerçekten insanların niyetlerini ne derken ne demek istediklerini çok net algılar oldum artık. Dedektör gibiyim ve bu durum huzursuzluğu da beraberinde getiriyor. Acıma duyduğumu bir takım insanlara karşı kaybettim. Zaten acıma duygusu olmalı mı onu da bilmiyorum.
Aman be blog sen bana bakma işte öylesin yazdım bu yazıyı. Geçer de diye.
1 yorum:
geçer canım inşallah :) sen sahipolduğun güzelliği düşün :)
Yorum Gönder